Majdanpek ....

[You must be registered and logged in to see this link.]
Majdanpek elitni rudarsko - metalurški grad. Posledice duge tranzicije i neuspelih tendera za privatizaciju su primetne.

Crkva Sv. Petra i Pavla u Majdanpeku izgrađena je polovinom 1856-58. kad su tu došli stručni radnici iz inostranstva da otpočnu vađenje i proizvodnju bakra. crkva ostavlja utisak tradicionalne arhitekture netipične za naše crkve gradjene u novije vreme, 'arhitekta' je bio Uroš Knežević, slikar, i koristio je švajcarski stil. Motiv takvog pristupa je bio da se pravoslavna crkva izgledom približi strancima, uglavnom iz zapadne Evrope.


Grad se prostire skoro do oboda jame. (Ili: jama se prostire do oboda grada - kako hoćete.)


Damperi koji prevoze rudu ili jalovinu izgledaju kao igračkice.

Kako je pre 100 godina počela eksploatacija borskih rudnika

[You must be registered and logged in to see this image.]
Česi otkrili bakar na

Dulkanovom brdu


Franjo Šistek je doveo 14 Čeha koji su radili u Kostolcu i, posle pet godina traganja, pronašli rudu bakra na Čoka Dulkanu (Dulkanovom brdu)

BOR - Oktobra 2003. rudarenje u Boru i Majdanpeku "napunilo je 100 godina ". Poslovodstvo kompanije odlučilo je da se obeležavanje godišnjice "odloži" za kraj decembra, kako bi se što bolje organizovali za jubilej. Međutim, rudaru "Jame" stupaju u štrajk 15. decembra, a besparica i slaba proizvodnja u postojanju (600 tona katodnog bakra u novembru) preduzeća kvare veselje. Jubilej je obeležilo jedino pojavljivanje knjige "Sto godina Rudarsko-topioničarskog basena Bor", Miroslava Radulovića, borskog novinara i publiciste. Na promociji su se okupili najstariji radnici i inženjeri, direktori i prijatelji Kombinata bakra.
- Pažnju publicista i običnog sveta oduvek je privlačila priča o početku i nastanku rudnika - kaže Miroslav Radulović - Istorija RTB-a Bor začeta je u Majdanpeku, pola veka ranije, od 1903. godine koja se, više zbog tradicije, uzima kao jubilarna. Čak i ovaj datum je relativan, jer su počeci rudarenja u ovim krajevima, prema nepobitnim nalazima, vezani za 29. godinu pre naše ere. Uostalom, slovenski nazivi nekih naselja i geografskih pojmova (Zlot, Zlaće, Zlatica, Crvena reka, Crvena stena) ukazuju da je rudarstvo bilo na visokom stepenu razvoja u vreme naseljavanja Slovena u ove krajeve.
[You must be registered and logged in to see this image.]U knjizi nalazimo da je Miloš Obrenović 1835. godine pozvao cenjenog stručnjaka saksonskih rudokopa Herdera da obiđe neka rudišta u Srbiji i predloži mere za njihovo obnavljanje. On je obilazeći teren potvrdio da u okolini Majdanpeka i Bora postoji više ležišta gvozdene i bakarne rude u količinama dovoljnim za isplativu eksploataciju. Kasnije, 1847. Herderove analaze potvrdio je drugi poznati rudarski stručnjak Hejrovski. On je preporučio otvaranje rudnika bakra u Majdanpeku, dok bi se u Rudnoj Glavi i Crnajki otvorili rudnici gvožđa.
Najpre je u Boru 1852. izgrađena topionica, a četiri godine kasnije i topionica gvožđa. Obe su bile kratkog veka. Bilo je više pokušaja da se ponovo otvori rudnik, ali je to uspelo tek 1961. godine, kada je proradio Rudnik bakra Majdanpek.

Prvi inženjeri

Srpska vlada je prihvatila predlog Hejrovskog, pa je iste 1847. godine osnovana "Milanovačka uprava rudnika". Da je Vlada imala ozbiljne namere potvrđuje podatak da je nešto ranije nekoliko svršenih gimnazijalaca otišlo u inostranstvo da studira rudarstvo, a trojica od njih, Vasilije Božić, Đorđe Branković i Stefan Pavlović, postali su prvi inženjeri u majdanpečkom rudniku - kaže Radulović.
Na preporuku Feliksa Hofmana, 1897. godine započeta su istraživanja u okolini Bora i u Glogovici. Celim tim poslom rukovodio je inženjer Franjo Šistek (borski rudari i metalurzi dobijaju svake godine nagradu "Inženjer Šistek" za najznačajnije radne rezultate) koji je već imao bogato rudarsko iskustvo radeći u Kostolcu. On je iz Kostolca u Bor doveo 14 rudarskih radnika Čeha koji su, uz pomoć borskih kolega, a nakon pet godina, na brdu Čoka Dulkan, iznad Borske reke, pronašli bakarnu rudu. U brdo se, do kraja 1902. godine, ušlo sa potkopom dužine 125,5 metara, tako da je, te godine, iskopano 129 tona rude sa sadržajem bakra od osam do 25,6 odsto.

Miroslav Radulović ističe da su Francuzi preuzeli rudnik krajem maja ili početkom juna 1904. godine, kada je sklopljen ugovor sa bankom Mirabo. Posle je stvorena čuvena kompanija Francusko društvo borskih rudnika, Koncesija Sveti Đorđe. Za direktora u Boru postavljen je Franjo Šistek, generalni direktor u Parizu bio je Albert Loran, a jedini predstavnik kompanije iz Srbije bio je Đorđe Vajfert.
Tokom 1904. i 1905. godine iskopano je 5,5 hiljada tona rude, prosečnog sadržaja od 14,08 odsto bakra. U te dve godine proizvedeno je 774 tone bakra. Značajnija prerada počela je krajem 1905. Samo godinu kasnije završena je izgradnja prvih topioničkih postrojenja. Dotle, topljenje rude obavljalo se na otvorenom prostoru. Za vek postojanja Borski rudnik proizveo je blizu četiri miliona tona najkvalitetnijeg bakra.
Sudbonosna odluka

Godina 1903. služila je za administrativna usaglašavanja, a 13. oktobra Đorđe Vajfert dobija od države koncesiju na površinu od 2.400 hektara. Narednih 50 godina Vajfert je, dakle, dobio pravo da otkopava i prerađuje rudu bakra. Te godine porastao je broj radnika na 80, a iskopano je 680 tona rude. Pošto nije mogao sam, Vajfert se obratio Austrijancima, ali oni nisu bili zainteresovani za Borski rudnik, pa je potražio Francuze koji su, posle više analiza, prihvatili ponudu. Bila je to sudbonosna odluka za borsko i srpsko rudarstvo.

Najstarije rudarstvo bakra u Istočnoj Srbiji vezuje se za ranoeneolitski rudokop u Rudnoj Glavi oko 4.500 godina p.n.e. Rudokop se nalazi na dnevnom kopu modernog rudnika magnetita, ugašenog 60-tih godina XX veka.



Eksploatacija malahita i azurita u ranoeneolitskom rudokopu vršena je po sistemu vertikalnih i ukošenih okana koja su zapravo ispražnjena ležišta rudnih žila, čiji prirodni oblik i pravac pružanja stari rudari nisu menjali. Okna su imala i pristupne platforme, površine na kojima su obavljane sve pripremne radnje.


Početkom III milenijuma Zlotska pećina postaje značajan rudarsko prerađivački centar gde su se izrađivale bakarne alatke i verovatno eksportovale u druge oblasti.

Rudarska delatnost se u ovim oblastima nastavlja i u bronzanom dobu, o čemu svedoče nalazi sa lokaliteta "Trnjane" (1.300-1.100 g. pre n.e).

U starijem gvozdenom dobu (VII-VI v. pre n.e) Zlotska pećina ponovo postaje centar rudarsko-metalurške delatnosti sa brojnim metalnim izrađevinama, ali i nalazima masivnih gvozdenih sekira za vađenje rude.


Početkom prvog veka nove ere teritorija današnje Srbije uključena je u rimsku državu. Na ovim prostorima stvorena je provincija Mezija,koja je važila za tipičnu provinciju rudarstva. Na severoistoku Gornje Mezije u prvom i drugom veku n.e. kopalo se pretežno zlato i ispirao zlatonosni pesak. Rudnici u dolinama Peka i Timoka davali su srebronosno olovo, zlato, bakar i gvožđe. Kasnije se uz eksploataciju zlata eksploatišu i ostali metali. U trećem veku nove ere počinje prava eksploatacija ruda u ovim krajevima. Rimljani u to vreme napuštaju Dakiju naseljavajući rimsko stanovništvo u Gornjoj Meziji, tako da su već iskusni rudari i metalurzi dovedeni u ove krajeve. Rudarsko-metalurška aktivnost dostiže svoj vrhunac u Istočnoj Srbiji u IV veku. To potvrđuje rimska rudarska galerija u Rudnoj Glavi, koja je bila eksploatisana tokom celog IV veka.

U oblasti gornjeg toka Peka preovlađuju kasnoantički rudnici i topioničarski pogoni. Najznačajniji metalurški punkt za preradu rude je Kraku lu Jordan na ušću Brodice u Pek. Objekat je podignut na jednom brežuljku krajem III veka, utvrđen, a raspored unutrašnjih prostorija je podređen osnovnoj nameni - preradi rude. Nalazi ukazuju na to da su ovde prerađivane bakarna i gvozdena ruda, da je dobivena i vrsta mesinga, a ima nalaza i kvarcno limonitne rude od koje se dobija zlato. Objekat je krajem IV veka izgoreo u požaru.

Ostaci kasno antičke metalurške delatnosti otkriveni su i kod Železnika (na putu prema Kučevu) i na Bukovoj glavi (u blizini Rudne Glave). U oba slučaja radi se o topljenju gvozdene rude.

Rudnici su organizovano prestali da deluju u drugoj polovini IV veka, a definitivno početkom V veka. Međutim, ova delatnost nije u potpunosti zamrla, radila je za lokalne ili regionalne potrebe. Obnovljena tokom VI veka, u srednjem veku dostiže svoj vrhunac.

Dolaskom Slovena u ove krajeve Istočne Srbije, rudarstvo koje je u doba Rimljana imalo presudan ekonomski i privredni značaj ustupa mesto stočarstvu. U srpskoj srednjevekovnoj državi, u vreme vladavine Stefana Uroša I (1243-1276) dolazi do oživljavanja rudarstva sto je povezano sa nemačkim rudarima Sasima. Nastavlja se eksploatacija rimskih okana ali se otvaraju i nova. Na dubrovačkom tržištu metala se 1253. godine pojavljuje nekovano zlato i srebro iz ovih krajeva. U XIV veku rudarska središta su Majdanpek, Kučajna i Železnik, a eksploatisano je gvožđe, olovo, bakar i srebro.

Padom srpske srednjevekovne države pod tursku vlast rudarstvo nije potpuno zamrlo. U periodu od XV do XVIII veka bili su aktivni (ali ne u kontinuitetu) rudnici: Trebuč (u ataru sela Luke), Kučajna (koji se prvi put pominje 1560. godine gde je postojala i kovnica novca) i Majdanpek koji je spadao u manje značajne rudnike.

Austrijskom okupacijom u periodu od 1718 - 1738. godine rudarstvo je ponovo oživelo da bi padom ovih krajeva pod tursku vlast ponovo zamrlo.

Oslobađanjem Srbije od Turaka, naročito posle 1833. godine dolazi do većeg interesovanja za eksploataciju rudnog bogatstva. Na poziv kneza Miloša, u Srbiju dolazi rudarski stručnjak saski baron Herder, koji je kroz Bor prošao u novembru 1835. godine i konstatovao da se u ovom kraju nastavlja majdanpečki bakarni i gvozdeni pojas. Za vreme vladavine kneza Aleksandra Karađorđevića (1842 - 1858) i ustavobraniteljske vlade otvoreni su rudnici u Majdanpeku i Kučajni u kojima se dobijao bakar, gvožđe, cink, olovo, srebro i zlato. Usled nerazvijenosti mlade srpske države, 1860. godine Majdanpek je ustupljen pod zakup francusko-belgijskom društvu, a Kučajna 1862. Feliksu Hofmanu.



Za razvoj rudarstva krajem XIX i početkom XX veka velike zasluge pripadaju Đorđu Vajfertu, koji je u selu Glogovcu formirao Centar za istraživanje rudnih pojava u Srbiji, za to vreme odlično opremljen. Godine 1897. počeli su istražni radovi na području Bor sela, kojima je rukovodio rudarski inženjer Franjo Šistek, a 1902. godine, na mestu Čoka Dulkan, u samom selu Boru, nađena je bakarna ruda.

Krajem maja 1904. osnovana je rudarska kompanija "Francusko društvo Borskih rudnika. Koncesija Sveti Đorđe" (La Compagnie française des mines de Bor. Concesion St. George), u kojoj je Đorđe Vajfert na ime ustupljenih koncesija (dobijenih 1903. godine) učestvovao sa 31,8% akcija. Prvi direktor Borskog rudnika bio je Franjo Šistek, direktor Kompanije u Parizu - Albert Loran, a njen predstavnik u Srbiji - Đorđe Vajfert.

Topljenje bogate rude u Boru počelo je krajem 1905. prženjem u furunama, dok su prve vater - žaketne peci izgrađene početkom 1906. Godine 1907. montiran je prvi agregat za proizvodnju električne energije, koja se koristila u topionici i radionici, a kasnije i van rudnika. Iste godine počela je sa radom i cementacija. Za rad rudnika bila je značajna i izgradnja uskotračne pruge Bor - Metovica, kako zbog dolaska radnika na posao, tako i zbog transporta rude.



Ratne 1912-1918. protekle su sa problemima u radu (nedostatak radne snage, rušenje rudnika, promene vlasnika - korisnika: Bugari, Nemci), da bi Francuzi konsolidovali proizvodnju i 1924. godine, otvaranjem površinskog kopa, krenuli u razvoj. Godine 1929. počela je sa radom Flotacija, a 1938. Elektroliza i Zlatara.

Rad rudnika i topionica degradirao je životnu sredinu, vegetaciju i useve Bora i okoline, sto je dovodilo do buna seljaka 1934, 1935. i 1936. godine. Ekološki problemi prate i rad današnjeg rudnika, sto se odražava i na život stanovništva.


Izgradnja logora u Boru

Uoči Drugog svetskog rata, zbog strateškog značaja borskih metala, Nemci otkupljuju akcije francuskog društva Borskih rudnika i početak rata dočekuju kao vlasnici 81,7% kapitala, pa je sedište kompanije iz Pariza 1942. preseljeno u Strazburg, pod imenom "Bor - Rudnici bakra i topionice AD" (Bor Kupferbergwerke und Hiten Aktiengesellschaft). Organizovanje proizvodnje bilo je preko Obavezne sluzbe rada, organizacije Tot i zapošljavanjem ratnih zarobljenika, smeštenih u preko trideset radnih i jednog kaznenog logora na potezu od Bora do Žagubice, jer su Nemci u svojim planovima imali i izgradnju infrastrukture i povezivanje Bora sa Kostolcem i Dunavom.

Posle rata, zahvaljujući rudarstvu i metalurgiji, ovaj deo Srbije imao je najveći privredni i društveni razvoj: izgradnja Fabrike opreme i delova, otvaranje Rudnika bakra Majdanpek, izgradnja fabrika sumporne kiseline, fabrika za preradu bakra, pruge, puteva, sto je uslovilo multipliciranje gradskog stanovništva i izrastanje Bora u administrativni, naučni i obrazovni centar.

OPŠTINA MAJDANPEK

GEOGRAFSKI POLOŽAJ
Teritorija opštine Majdanpek se nalazi u severo istočnom delu Srbije i zahvata prostor najvećeg šumskog i rudarskog komleksa istočne Srbije. Prostire se između Đerdapskog jezera na severu, Miroča (632 m) na severoistoku, Deli Jovana (1.133 m) na istoku, Stola (1.155 m) na jugu, Malog Krša (929 m) i Velikog Krša (1.148 m) na jugozapadu, severnih obronaka Homoljskih planina (923 m) na zapadu i planinskih masiva Starice (796 m) i Šomrde (803 m) na severozapadu.
Po površini od 932 km2 opština Majdanpek nalazi se na jedanaestom mestu u Republici.
Administrativno, opština se graniči sa opštinama Braničevskog okruga na jugo-zapadu (Golubac, Kučevo i Žagubica), kao i sa 3 opštine iz Borskog okruga (Kladovo, Negotin i Bor) na istočnom i južnom delu teritorije, dok severnim delom teritorije, Dunav predstavlja prirodnu granicu sa susednom Rumunijom.
Reljef je pretežno brdsko-planinski (76%) opštine, visokoplaninsko područje obuhvata svega 0,9%, a 23% površine je nizijsko-brežuljkasti reljef.
Klima je kontinentalna sa prosečnom godišnjom temperaturom vazduha od 7,73º S, ipak se izdvajaju dve klimacke oblasti: područje oko Dunava ima umerenu klimu (Donji Milanovac je mesto sa najviše sunčanih dana u godini) i brdsko-planinski deo sa oštrom klimom i više snežnih padavina.

BROJ STANOVNIKA u opštini je 23.703 po popisu iz 2002. godine.
Teritorija opštine Majdanpek ima 14 naseljenih mesta sa ukupno 8.789 domaćinstava. Broj i struktura naselja uticali su da stanovništvo prema urbano-ruralnoj strukturi čini 55,7% gradskog i 44,3% seoskog stanovništva.Udeo stanovnika mlađih od 20 godina iznosi 28,6%, a starijih od 60 godina 13,1%.
Opština Majdanpek je višenacionalna sredina. Najviše ima srba (81,59%), vlaha(12%),zatim rumuna, hrvata, makedonaca, muslimana, bugara, slovenaca, goranaca itd.

ISTORIJSKI RAZVOJ OPŠTINE DO DANAŠNJEG DANA
Majdanpek se prvi put pominje 1560. godine u jednom turskom dokumentu, kao kovanica reči "medeni pek" (med je stari srpski naziv za bakar, a pek je na starogrčkom ovčije runo). Rudarstvo u Majdanpeku i okolini ima tradiciju dužu od 7.000 godina, što govore i lokaliteti iz ranog neolita Rudna glava i Praurija. Takvo bogatstvo ruda uslovilo je i razvoj privrede ka rudarenju i preradi metala, da bi, sve do početka 90-tih godina, ova opština spadala u grupu najrazvijenijih u zemlji, a Rudnik bakra Majdanpek, Industrija za preradu metala i Fabrika bakarnih cevi u svetu poznati privredni giganti. U gradu bakra i zlata, kako još nazivaju ovo mesto, davne 1882. godine sagrađena je prva lokomotiva na Balkanu
Donji Milanovac se pominje u 15. veku kao varošica Poreč na istoimenom dunavskom ostrvu. Zbog čestih poplava, po naredbi kneza Miloša iz 1830. godine, preseljen je na desnu obalu Dunava. Ime dobija po Milanu, starijem Miloševom sinu, a 1859. godine dodaje mu se i naziv Donji, da bi se razlikovao od Gornjeg Milanovca, koji je osnovan iste godine. Donji Milanovac je građen po prvom regulacionom planu u Srbiji, po idejnim skicama vojvode Porečkog Stevana Stefanovića-Tenke. Poslednja promena lokacije rezultat je izgradnje HE "Đerdap II" 1970. godine.
Epitet kolevke drevne Evrope ovaj kraj je dobio zbog kulturne vrednosti arheoloških lokaliteta Lepenski vir i Rudna glava, odnosno njihove neprocenjive naučne uloge u upoznavanju najranijih vremena ljudske civilizacije. Arheološki lokalitet Lepenski vir sa izuzteno povoljnom mikrolokacijom u Gospođinom viru, trajao je 5800-4300 p.n.e. u okviru 9 sukcesivno podignutih naselja sa planski građenim kućištima, grobovima, svetilištima i umetnički obrađenim predmetima jedinstvenog likovnog izraza.

PRIVREDA
Aktuelno stanje privrede opštine Majdanpek je nepovoljno. Prema većini pokazatelja opština Majdanpek pripada grupi nerazvijeih opština Srbije. Evidentno je drastično opadanje privredne aktivnosti u odnosu na period početkom 90-tih kada je opština bila među najrazvijenijim opštinama u Republici. Kolaps industrijskih giganta monostrukturne privredne, započeti proces tranzicije , nedostatak obrtnih sredstava, izgubljena tržišta, decenijska neulaganja u investicije, višak zaposlenih i spori proces privatizacije su opšta karakteristika.

POLJOPRIVREDA
Poljoprivredno zemljište, zauzima 18.914 ha (20,3% ukupne površine opštine), predstavlja relativno ograničen i specifičan resurs. Pod travnatim površinama livade i pašnjaci) je 51,1%, oranicama i baštama 41,3%, voćnjacima 7,3% i vinogradima 0,3%. Gotovo celokupan zemljišni fond nalazi se u privatnom vlasništvu (99,32%).
Na teritoriji opštine najzastupljenija su smeđe kisela zemljišta, koja se uglavnom nalaze pod pašnjacima i šumom. To su duboka i srednje duboka zemljišta, povoljnog mehaničkog sastava i sa relativno dobrim vodnim režimom..
U setvenoj strukturi dominantno mesto zauzimaju žita (66,3%) - uglavnom kukuruz i pšenica, a manje povrće i stočno krmno bilje. Od voća, najviše su rasprostranjene šljive i jabuke.
Od krupne stoke najviše se gaje ovce, svinje i goveda. Kvalitet stočnog fonda je prosečan. Uglavnom se gaji domaće šareno goveče u tipu sementalca, a od svinja domaća crna ovca i landrasi. Kod ovaca prisutne su varijante rasa sa naših podneblja. Poljoprivredna proizvodnja je nedovoljnog obima i ne zadovoljava lokalne potrebe stanovništva.

SOCIJALNA STRUKTURA
Socijalnu kartu opštine Majdanpek određuju nekoliko ključnih parametara:
- veliki broj nezaposlenih lica
- smanjeno učešće mlađe u ukupnoj populaciji;
- intenzivan proces imigracije;
- dominatno učešće radno-sposobnog stanovništva;
- nepovoljna obrazovna struktura stanovništva;
- trend porasta maloletnih i punoletnih korisnika socijalne zaštite.
U opštini Majdanpek stanje na tržištu radne snage nije povoljno. Osnovne karakteristike ovog tržišta su visoka nezaposlenost, dugoročno smanjenje zaposlenosti, kao i znatni viškovi zaposlenosti u javnom sektoru, velika siva ekonomija, relativno niske zarade, prateće su pojave ozbiljnih poremećaja kako na tržištu radne snage tako i u celom privrednom sistemu opštine.
Sa rastom nezaposlenosti rasle su i socijalne patologije savremenog društva u opštini Majdanpek. Naime, porast delinkvencije, pad prosečne realne zarade za skoro 85% (zarada po zaposlenom u 2004. u odnosu na 1990.), opšta društvena nesigurnost povećavala su izdvajanja za korisnike socijalne zaštite u obe kategorije – maloletni i punoletni korisnici.
Nepovoljno stanje i tendencije u socijalnoj sferi, prisutni su u dužem periodu.
Socijalnu zaštitu stanovništvu pruža Centar za socijalni rad u Majdanpeku koji je kadrovski dobro pokriven. Socijalnom zaštitom u 2004. godini bilo je obuhvaćeno ukupno 1.072 lica, od kojih je bilo najviše u sistemu porodično-pravne zaštite (339), kao i lica na materijalnom obezbeđenju (282). Podaci za 2005. godinu su gotovo identični.Inače, na teritoriji opštine Majdanpek ne postoji nijedan objekat socijalne zaštite, niti dom za smeštaj starih lica i penzionera.

ŠKOLSTVO
Na teritoriji opštine Majdanpek mrežu školskih ustanova čini pet osmogodišnjih škola, sa čak 15 podrucnih četvorogodišnjih skola čiji je broj uslovljen razuđenošću terena, tako da nije moguće vršiti racionalizaciju postojeće mreže. Takođe, na teritoriji opštine rade i dve srednje škole - Gimnazija opšteg smera i Tehnička škola u kojoj postoje mašinska, elektro i ekonomska struka.
U Majdanpeku postoji i osnovna muzička škola koja ima četiri klase (klavir, violina, gitara i harmonika), sa izdvojenim odeljenjima u Donjem Milanovcu i Rudnoj Glavi.
Ustanova za decu "Marija Munćan", u objektima u Majdanpeku i D. Milanovcu, kao i u posebnim odeljenjima osnovnih škola, ima značajnu ulogu u obrazovanju dece u pripremnom razredu.
S obzirom na broj svršenih srednjoškolaca, u Majdanpeku su otvorena odeljenja tehničkog fakulteta i više tehničke škole, fakulteta za menadžment, spoljnu trgovinu i pravnog fakulteta.

MLADI
Mlađa populacija (do 19 godina) participira u ukupnom broju stanovnika sa 23,4%, što je manje učešće za 5% u odnosu na prethodni popis (sa 7.835 u 1991. na 5.556 u 2002.).
Problem mladih je, kao i u drugim sredinama, zapošljavanje, a samim tim i ekonomska samostalnost, kao uslov kvaliteta života.

SPORT
Na teritoriji opštine funkcioniše veliki broj klubova (odbojkaški, fudbalski, rukometni, jedriličarski, sportski ribolov). Postojeći objekti, objekti čija se izgradnja planira već u narednim godinama, kao i prirodne pogodnosti pružaju mogućnost za dalji razvoj kako već pomenutih sportova, tako i svih zimskih sporstkih disciplina (uređenjem ski centra na Rajkovu), sportova na vodi na Dunavu i bazenima u Sportsko- rekreativnom centru u Majdanpeku i hotelu "Lepenski vir"), kuglanje, streljaštvo itd.
Na samo 5 kilometara od Majdanpeka, na Rajkovu, na putu prema Donjem Milanovcu, izgradjen je skijaški centar sa dve atestirane staze, dužine 1200 i 1000 metara. Vučni lift sidraš ima kapacitet od 1000 skijaša na sat. Visinska razlika starta i cilja je 190 metara, a start se nalazi na 750 m nadmorske visine. Skijalište pripada Sportsko-rekreativnom centru "6. avgust" Majdanpek, i radi tokom zime non-stop u vreme zimskog raspusta, a ostalim danima samo preko vikenda.

TURISTIČKI POTENCIJALI
Karakteristika opštine Majdanpek je sklad prirodnih, kulturnih, istorijskih i antropogenih vrednosti. S jedne strane grad Majdanpek je smešten između obronaka severnog Kučaja, a sa druge strane je Donji Milanovac na obali Dunava u središnjem delu Đerdapa. Ovakva geografska razlika uslovila je i razliku u stepenu razvoja turizma i turističko-ugostiteljske ponude u ova dva grada. Bogatstvo kulturno-istorijskim spomenicima iz različitih perioda istorije čine opštinu Majdanpek posebnom u ovom pogledu. Lokaliteti iz perioda mezolita, neolita, eneolita, metalnog doba, rimskog perioda i drugi, prepliću se na veoma malom prostoru.
Prostire se na 932 km2 obuhvatajući 14 naselja, dva gradska, Majdanpek i Donji Milanovac i sela: Boljetin, Golubinje, Debeli Lug, Jasikovo, Klokočevac, Leskovo, Vlaole, Miroč, Mosna, Rudna Glava, Topolnica i Crnajka. Ukupan broj stanovnika u opštini Majdanpek prema popisu iz 2002. godine je 23.703 stanovnika. Prosečna gustina naseljenosti opštine je 25,43 stanovnika po km2 i svrstava je među najređe naseljene. Opština Majdanpek ima status pogranične opštine jer se na severu graniči sa Republikom Rumunijom, tokom Dunava u dužini od 54 km. Sa druge strane obale su obronci Karpata i park prirode Portile de Fier čime se potvrđuje zajednička želja za očuvanjem jedinstvenog prirodnog okruženja. U okviru granica, susedne opštine su na istoku, Kladovo i Negotin, na jugu opština Bor, a na zapadu opštine Žagubica, Kučevo i Golubac.
U opštini se izdvajaju dve klimatske oblasti. Priobalni pojas oko Dunava sa umerenijom klimom i brdsko-planinski deo, gde je klima oštrija sa više padavina.
Područje opštine Majdanpek prostire se na nadmorskim visnama od 75 m do 929 m, čime se ističe kao teritorija koja ima uslove za razne aktivnosti, od kupanja na dunavskoj plaži leti, preko biciklizma i planinarenja do skijanja u zimskim mesecima.
Grad Majdanpek se nalazi u lepom planinskom okruženju i leži na 350 metara nadmorske visine, ali se njegovi delovi prostiru do 500 metara gde se nalazi sportska hala, odakle se nastavlja ka ski centru. Donji Milanovac leži na 75 metara nadmorske visine i ta razlika utiče na različite klimatske uslove u ta dva grada.
Iz navedenog se vidi da je reljef pretežno brdsko planinski i čini tri četvrtine prostora opštine, visokoplaninsko područje obuhvata mali deo, a ostatak površine je nizijsko-brežuljkasti reljef, koji se prostire duž rečnih dolina Dunava, Peka i Porečke reke sa pritokama. Najviši vrh je Garvan sa visinom od 929 m. Šumom je pokriveno 72% teritorije opštine Majdanpek, a to je izuzetan prirodni resurs i naša prednost, jer je to pokazatelj očuvanja prirode.
Dunav, a sa njim i Donji Milanovac koji zauzima centralno mesto u Đerdapu imaju najveći potencijal za razvoj turizma. Trećina teritorije opštine nalazi se u Nacionalnom parku „Đerdap“ sa atraktivnim priobalnim dunavskim pojasom, šumovitim, zelenem i prirodnim retkostima. Drugi deo opštine čine planine bogate šumom koje su u zimskim mesecima pune snega.
Spomenici kulture su snaga opštine koja čini bazu za dalji razvoj turističkih sadržaja.
Opština Majdanpek ima zaštićene spomenike prirode i izvan teritorije Nacionalnog parka kao što su Rajkova pećina i Valja Prerast.
Bogatstvo kulturno-istorijskim spomenicima čine opštinu Majdanpek nezaobilaznom destinacijom za ljude koji prepoznaju prave istorijske vrednosti. Superlativ „naj“ je ovde postigao svoje značenje.
[You must be registered and logged in to see this image.]
Najstarije mezeolitsko i neolitsko naselje u Evropi, Lepenski Vir, nalazi se na obali Dunava u severozapadnom delu opštine. Ovo naselje je staro oko 8000 godina, a njegovi stanovnici su imali uredjen životni prostor, izradjivali su alatke i pravili monumentalne skulpture.
Naselje Lepenski Vir je jedno od najčudnijih i najblistavijih kultura praistorije. Ovaj lokalitet arheolozi s pravom nazivaju kolevkom evropske civilizacije. Veliki broj monumentalnih kamenih skulptura (najstarija vajarska dela u kamenu na svetu), bića ribolikog izgleda, nastalih oko 6.000 godina pre nove ere - čuvaju se na ovom mestu u natkriljenom, originalnom obliku i materijalu sačuvanom mezolitskom naselju "lepenaca".
Muzej Lepenski vir koji je otvoren na istoimenom lokalitetu funkcioniše u sklopu Narodnog muzeja u Beogradu. U muzeju je stalna postavka skulptura, oruna i alata sa ovog lokaliteta. Muzej zajedno sa lokalitetom, značajno doprinosi turističkoj ponudi opštine Majdanpek.

Praistorijski rudnik u kome se ruda bakra, u ranom neolitu eksploatisala, većim delom jamskim radom, otkriven je u okolini Rudne Glave. To je takozvani lokalitet okno Rudna Glava (3800-3200 godine p.n.e.) kao potvrda vekovne rudarske tradicije na teritoriji opštine Majdanpek. Ovaj lokalitet je od izuzetnog značaja za istoriju metalurgije.
Značajan trag na ovim prostorima ostavili su Rimljani koji su Dunav koristili kao prirodnu odbrambenu prepreku od varvarskih plemena sa severa. Rimski imperatori su strateški ojačali ovu graničnu liniju izgradnjom velikog broja utvrđenja koja su povezali putevima i tako su formirali lančano izgrađeni limes.
Izgradnjom hidroenergetskog sistema „Djerdap“ potopljeno je preko deset značajnih arheoloških lokaliteta, na kojima su, zbog nedostatka vremena, izvršena samo osnovna istraživanja.
U Poreču, današnjem Donjem Milanovcu, je u XIX veku rođen čuveni Miša Anastasijević koji je u istoriji zapamćen kao veliki dobrotvor. On je bio trgovac, brodovlasnik i najbogatiji Srbin svoga vremena.
Dunavsko zaleđe je pravo prirodno bogatstvo, što je uslovilo stvaranje Nacionalnog parka Đerdap, koji je jedan od najznačajnijih nacionalnih parkova u zemlji i koji se u najvećoj meri prostire na području opštine Majdanpek sa planinskim vrletima, rekama, bogatom i retkom florom i faunom, predelima izuzetne vrednosti i retkosti, kao i atraktivnim pejzažima. Sa ovim karakteristikama on predstavlja najznačajniju turističku vrednost opštine Majdanpek i čitave regije. Zaštićena zona obuhvata oko 64.000 ha što ga čini najvećim nacionalnim parkom u Srbiji. Nacionalni park Đerdap se prostire Dunavom u dužini od 100 km, a kopneni pojas je širok do 10 km. Obuhvata obronke planine Miroč, koja sa selom Miroč predstavlja predeonu i etno ambijentalnu celinu sa osobenostima koje je se izdvajaju po specifičnostima reljefa, pejzaža i raznovrsnosti predela. Karakteristične celine na Miroču su sa posebnom atraktivnošću: pećina Gradašnica, kanjon reke Gradašnice, kulme, raznovrstan i bogat biljni i životinjski svet. Manifestacija "Jorgovan fest" svakog maja prezentuje tradiciju, izvorne pesme, folklor i običaje naroda ovog kraja.
Bogatstvo kulturno-istorijskim spomenicima iz različitih perioda istorije čine opštinu Majdanpek posebnom u ovom pogledu. Lokaliteti iz perioda mezolita, neolita, eneolita, metalnog doba, rimskog perioda i drugi, prepliću se na veoma malom prostoru. Lokalitet Lepenski Vir, koji je revolucionarno pomerio granice kamenog doba, daje izuzetan doprinos razvoju turizma jer ga posećuje veliki broj turista u organizovanim grupama ili pojedinačno.
Za razliku od Lepenskog Vira, arheološki lokalitet Okno u Rudnoj Glavi nije dostupan turistima zbog svoje nepristupačnosti. Ova dva lokaliteta daju za pravo da se kaže da je na ovim prostorima čovek izvršio prelazak iz kamenog u metalno doba. Pored ova dva lokaliteta ističe se lokalitet Gerulatis na Miroču, rimsko utvrđenje iz I veka n.e. koje se nalazilo na Tiberijevom putu Via Danubius i koji je spajao Talijatu (Donji Milanovac) i Egetu (Brza Palanka). Ovaj lokalitet je još u fazi arheoloških istraživanja, kao i lokalitet Vlasac i Košobrdo koji već sad mogu da posluže za ponudu turistima sa posebnim interesovanjima ka arheologiji.
[You must be registered and logged in to see this image.]
Crkva Svetih Apostola Petra i Pavla u Majdanpeku je izgrađena po nalogu Kneza Aleksandra Karađorđevića, 1856. godine sa idejom da se podigne hram koji će jednako prihvatiti i domaći pravoslavci i katolici, koji su na poziv srpskih vlasti došli iz zapadne Evrope kao rudarski stručnjaci.
Crkva je građena u „švajcarskom stilu“, odnosno prema specifičnom sistemu gradnje klasičnom opekom između drvene konstrukcije, pri kojoj drveni skelet ostaje vidljiv na fasadi i stvara ritam vertikala, horizontala i ukrštenih dijagonala. U osobenosti ovog zdanja ubraja se i odstupanje od 19,5 stepeni od kanonskog pravca istok-zapad što je učinjen iz urbanističko estetskih razloga, kako bi hram bio postavljen tačno po sredini pravog ugla u odnosu na raskrsnicu pored njega.
Crkva Svetog Nikole u Donjem Milanovcu podignuta je 1840. godine zahvaljujuću Kapetan Miši Anastasijeviću. Crkva poseduje vredne predmete prenete iz stare porečke crkve: jevanđelje sa emajliranim okovom, srebrni prstoni krst iz 1830. godine, manje jevanđelje, srebrni putir i četiri vredne ikone iz XVIII i XIX veka. Nedavno je crkva dobila krst iz Jerusalima izradjen od kedrovine sa Sinajske gore. Delovi krsta su sačinjeni od praha iz pećine u kojoj je Isus rodjen kao i od praha iz groba Hristovog.
Značajni kulturno-istorijski spomenici su i Kapetan Mišin konak, spomenik kulture sagrađen u XIX veku kao spratna građevina sa prizemljem u kamenu i spratom u bondruku i Tenkina kuća, sagrađena je kao prizemni objekat, na temeljnim zidovima od lomljenog kamena takođe iz XIX veka koje se nalaze u Donjem Milanovcu, Praurija u Majdanpeku (iz petog milenijuma stare ere) i ostatatak rimskog naselja Talita, nekadašnjeg velikog rimskog utvrđenja, civilnog naselja i nekropole itd.
[You must be registered and logged in to see this image.]
Dunav, koji nas spaja sa drugim delovima Srbije i Evrope, čini najznačajniji prirodni resurs opštine Majdanpek. Njegove lepote, kao i lepote njegovih mnogobrojnih pritoka, pružaju zadovoljstvo svakom ko prođe ovim delom dunavskog toka. Dunav se na području opštine Majdanpek pruža u dužini od 54 km i odlikuju ga atraktivne obale i mali zalivi. Obiluje raznovrsnošću i bogatstvom dunavskog živog sveta, gde značajno mesto ima ihtiofauna. Brojnost i raznovrsnost ihtiofaune Dunava ogleda se u 58 stalno nastanjenih vrsta riba, od kojih su najznačajnije: som, smuđ, štuka, šaran, kečiga i druge vrste. Okolne litice se strmo spuštaju u Dunav, čini se, u želji da ga što pre dodirnu. Ova impozantna reka najdublja je na četrdesetom kilometru jugoistočno od Majdanpeka, na mestu zvanom Kazan (84 metra). To je, ujedno, najveća rečna dubina na svetu.
Dunavsko zaleđe je pravo prirodno bogatstvo, što je uslovilo stvaranje Nacionalnog parka Đerdap, koji je jedan od najznačajnijih nacionalnih parkova u zemlji i koji se u najvećoj meri prostire na području opštine Majdanpek sa planinskim vrletima, rekama, bogatom i retkom florom i faunom, predelima izuzetne vrednosti i retkosti, kao i atraktivnim pejzažima. Sa ovim karakteristikama on predstavlja najznačajniju turističku vrednost opštine Majdanpek i čitave regije. Zaštićena zona obuhvata oko 64.000 ha što ga čini najvećim nacionalnim parkom u Srbiji. Nacionalni park Đerdap se prostire Dunavom u dužini od 100 km, a kopneni pojas je širok do 10 km. Obuhvata obronke planine Miroč, koja sa selom Miroč predstavlja predeonu i etno ambijentalnu celinu sa osobenostima koje je se izdvajaju po specifičnostima reljefa, pejzaža i raznovrsnosti predela. Karakteristične celine na Miroču su sa posebnom atraktivnošću: pećina Gradašnica, kanjon reke Gradašnice, kulme, raznovrstan i bogat biljni i životinjski svet.
Manifestacija Jorgovan fest svakog maja prezentuje tradiciju, izvorne pesme, folklor i običaje naroda ovog kraja.

Opština Majdanpek skriva neobične prirodne lepote i van granica nacionalnog parka. Rajkova pećina je veoma značajna speleološka, geomorfološka i turistička retkost i atrakcija. Ovakva prirodna atrakcija se nalazi na samo 2,5 km od centra Majdanpeka. Do nje vodi asfaltni put pored obale reke Mali Pek i prelepog veštačkog jezera Veliki zaton. Čitava okolina izvorišta malog Peka je bogata mešovitom šumom bukve, javora i hrasta i predstavlja jedinstveno prirodno i speleološko bogatstvo. Rajkova pećina je dobila ime po čuvenom Rajku Vojvodi, za koga se pretpostavlja da je živeo u XIX veku. On je, po predanju, danju bio mehandžija, noću je pljačkao turske karavane, a blago sakrivao u ovoj pećini. Pećinu je prvi istražio geograf Jovan Cvijić 1894. godine, a istraživanje je nastavljeno tek sedamdesetih godina XX veka, pod rukovodstvom dr Radenka Lazarevića. Za turiste je otvorena 1975. godine.
[You must be registered and logged in to see this image.]
Ulazni deo pećine iz pravca sela nastanjen još u praistoriji, o čemu svedoči kameni čekić koji se čuva u arheološkoj zbirci Muzeja u Majdanpeku. Rajkova pećina je protočna pećina, kroz koju protiče Rajkova reka. Nakon izlaska iz pećine ona se spaja sa Paskovom rekom, koja takođe ističe iz pećine i tako nastaje Mali Pek .
Po svojim speleološkim kaarkteristikama i morfogenetskoj evoluciji, jedna je od najinteresantnijih pećina u našoj zemlji. Pećina se sastoji od dva horizonta, odnosno ponorskog i izvorskog dela i u oba se razlikuju niži - hidrološki aktivni i viši - suvi horizont. Sa dužinom od 2.304 m do sada istraženih kanala najduža je pećina u Srbiji. Spajanjem rečnog i suvog kanala dobijena je kružna staza dužine 1.410 m, a turisti za sada obilaze delove rečnog i suvog horizonta dužine 633 m. Temperatura u pećini je +8°C, relativna vlažnost vazduha je blizu 100%. Rajkova pećina je bogata pećinskim nakitom različitih oblika, od snežno belog kristalnog kalcita, najkvalitetnijeg u Srbiji. Hodajući pećinskom stazom posetilac ima jedinstven doživljaj žuborenja bistre Rajkove reke koja odjekuje pećinskim prostorima "Ježeve dvorane", sa hiljadama kalcitnih cevčica na stropu. Zatim sledi prelazak preko rumenih bigrenih kada, pored "Zimske bajke"sa "Belim medvedom" i ulazak u "Kristalnu šumu" u kojoj se nalazi "Treperavo jezerce". Neke od najpoznatijih figura su i "Egipatska boginja", "Puž" ", "Panj sa gljivama" i druge.
Sa druge strane je Valja Prerast, prirodni kameni most, koji je pod zaštitom države kao spomenik prirode od izuzetnog značaja. Kamena kapija prerasta reku, spaja dve njene obale koje čine visoke litice, uzdignute kao bočni zidovi uskog korita reke. Zbog toga što je reka vremenom usekla korito u krečnjačkoj steni i napravila uski kanjon, kameni „prerast“ se zove još i „pjatra-n preunată“ („spojeni“ ili „sastavljeni kamen“). Speleolozi su ga uneli u karte kao „šuplju stenu“, nazivom koji je morfološki tačan i koji više duguje poetskoj slobodi samih geologa nego tradiciji. Zaštićena prerast nalazi se oko 12 km od Majdanpeka, 1,3 km uzvodno od ušća reke Valja Prerast u Šašku reku, pruža se od jugozapada ka severoistoku na dužini od 100 m, odnosno 26 m u visini gornje ivice luka. Impozantni raspon prerasti iznosi 150 m, a širina njenog otvora pri dnu u visini rečnog korita 9,7 m. Zaštićeni prostor prerasta obuhvata i prelepu istoimenu planinsku reku, koja ispod nje prolazi. Zajedno čine atraktivan i veoma značajan turistički ambijentalni prostor.
U blizini ovog prirodnog mosta na Malom kršu nalazi se Beli izvor, izvor iz pećine koji stvara prelepe kaskade.
Među turističkim atrakcijama je i izuzetna Majdanpečka domena u neposrednoj blizini Debelog Luga, prigradskog naselja Majdanpeka. Ovo naučno-školsko ogledno dobro Šumarskog fakulteta je legat kraljice Natalije Beogradskom univerzitetu iz 1903. godine i obuhvata preko 7000 hektara izuzetno vrednih predela šuma, livada, pašnjaka, rezervata prirode, flore i faune. Ceo predeo je izbrazdan rekama i potocima, od kojih mnogi imaju kanjonski izgled. U samom srcu Majdanpečke domene, nalazi se prirodno izletište Danilovo vrelo, velelepno izvorište reke Filješane, koja izvire iz pećine i na samom početku svog toka formira atraktivne, kaskadne bigrene kade.

[You must be registered and logged in to see this image.]
U neposrednoj blizini na oko 4 km od Majdanpeka, na putu prema Donjem Milanovcu nalazi se Skijaški centar Rajkovo. Do njega se stiže namenski izgrađenim i asfaltiranim putem. Ski centar ima dve atestirane staze, dužine 1200 i 1000 metara. Vučni lift sidraš ima kapacitet od 1000 skijaša na sat. Visinska razlika starta i cilja je 190 metara, a start se nalazi na 750 metara nadmorske visine.
Ski centar posluje u okviru Sportskog centra "6.avgust" - Majdanpek. Visinska razlika je 200 metara. Skijalište raspolaže motornim sankama i ski-tabačem, tako da su staze pripremljene za skijanje.
I pored toga što je malo poznat javnosti, ovaj skijaški centar je dosta posećen u zimskim mesecima.

Postojeći smeštajni kapaciteti, pre svega hotel „Lepenski vir“, sa tradicijom u turizmu i ugostiteljstvu dobra su osnova za dalji razvoj ovog segmenta zajedno sa kadrovima koji su dugo godina uključeni u turističko-ugostiteljsku delatnost.
Hotel se nalazi se na uzvišici iznad Donjeg Milanovca na 161 metara nadmorske visine. Hotel raspolaže sa 200 dvokrevetnih i 65 jednokrevetnih soba, renoviranih i adaptiranih i apartmanima. Sve sobe su sa kupatilom, terasom i telefonom (TV i frižider po potrebi). U hotelskom restoranu može se uslužiti 500 gostiju. Za posebne usluge na raspolaganju je nacionalni restoran sa 80 mesta u kome se može uživati i u specijalitetima ovog kraja. U samom hotelu nalazi se zatvoren poluolimpijski bazen, bazen za neplivače, dve saune, trim kabinet, sala za stoni tenis, automatska kuglana sa pivnicom, aperitiv bar, snek bar, diskoteka, dve bilijar sale, prodavnica i foto-studio.
Hotel Golden inn je smešten u centru Majdanpeka, na nadmorskoj visini od 350 metara. Raspolaže restoranom sa 300 mesta, banket salom, prezident salom, konferencijskom salom kao i lobi kafe barom. U sastavu objekta se nalazi kazino klub. Smeštajni prostor se nalazi od trećeg do sedmog sprata do kojih voze dva lifta, a sastoji se od sedam apartmana, sedam luks soba (TV, satelit, mini bar, klima), dvanaest dvokrevetnih soba, deset trokrevetnih i dve četvorokrevetne sobe. Sve sobe poseduju kupatilo, terasu ili balkon. Sportskim ekipama, kao i individualnim gostima hotela na raspolaganju je Sportski centar "6.avgust" sa fudbalskim stadionom i atletskim stazama, zatvorenim olimpijskim bazenom i dva pomoćna bazena za obuku neplivača i dece, saune, fitnes centar, automatska streljana, sportska dvorana koja prima 1500 gledalaca, a namenjena je za košarku, rukomet, odbojku, mali fudbal i ostale male sportove.

Za razvoj turizma u opštini Majdanpek veliki značaj imaju tradicionalne, kulturne, privredne i ostale turističke manifestacije od kojih su najvažnije :
- Jorgovan fest, festival cveća, narodnih običaja i višeboja, na Miroču;
- Seoska sportska olimpijada, manifestacija masovne fizičke kulture u Rudnoj Glavi;
- Đerdap u igri i pesmi, gastronomska priredba sa izvornim narodnim stvaralaštvom, pozorišnim, literarnim, muzičkim i filmskim predstavama i sportsko-rekreativnim priredbama u Donjem Milanovcu;
- Festival dečje i zabavne muzike "TIN", u Donjem Milanovcu;
- Kup Đerdapa u jedrenju, u Donjem Milanovcu;
- Majdan Art,simpozijum zlatarstva i radionica za izradu unikatnog komercijalnog nakita u Majdanpeku;
- Uskršnji dani folklora, smotra narodnog stvaralaštva, običaja, folklora i pastirskih igara u Crnajki;
- Porečki kotlić, gastronomska priredba, u Donjem Milanovcu;
- Mutkalske večeri, etno ritualna priredba i promocija narodnih običaja, u Debelom Lugu;
- Manifestacija Žene slikari, u Majdanpeku;
- Dani Evropske baštine, na čitavoj teritoriji opštine i
- Međunarodna umetnička kolonija "Art-Aktivizam", u Majdanpeku.

Lokalno stanovništvo svojim kulturnim i etnološkim nasleđem postaje deo turističke ponude i uključuje se kroz ostale delatnosti u turističke i privredne tokove. Iniciranje razvoja posebnih vidova turizma za koje posedujemo prirodne uslove, a iz oblasti kao što su nautika, rekreacija, lov i ribolov, ekologija, etnologija, sportovi na vodi, zimski sportovi i drugo, učinilo bi opštinu Majdanpek znatno zanimljivijom destinacijom. Postojeća infrastruktura je dobro postavljena i čini bazu za nova turistička kretanja jer ne treba zanemariti atraktivnost prilaznih saobraćajnica, naročito kroz Đerdap. Izgradnjom Đerdapske magistrale vreme putovanja od Beograda do Donjeg Milanovca smanjilo se sa 4 na 2 – 2,5 sata putničkim automobilom. Kroz sve navedene karakteristike provlači se očigledna prednost u odnosu na mnoge druge destinacije, naročito u pogledu trajanja sezone koja bi u slučaju opštine Majdanpek mogla da traje i 365 dana.
Dugogodišnja stagnacija u investicijama učinila je da turistička infrastruktura postane manje atraktivna strana turističke ponude. Hoteli su dobra infrastrukturna osnova na kojoj se može graditi turistička ponuda. Potrebna su veća ulaganja u obnovu postojećih i izgradnju novih savremenijih smeštajnih kapaciteta kako bi turistička ponuda bila atraktivnija od postojeće.
Prilazni putevi opštini nisu dovoljno zaštićeni od odrona, klizišta i drugih nepogoda čime se stiče utisak u javnosti da se do opštine Majdanpek teško dolazi, što je dodatno opterećenje za razvoj turizma. Postojeću putnu mrežu prati nedostatak saobraćajne i turističke signalizacije koja bi jasno ukazivala na turističko područje.Zato su investicije u proširenje, održavanje, zaštitu i modernizaciju putne infrastrukture neophodne kao jedan od uslova za brži razvoj turizma.

I jednom i drugom, pohvale za ovakvu prezentaciju Majdanpeka.
Fotografije su baš lepe.

Bolje smo predstavili opstinu nego autor teksta njene prezentacije na zvanicnom sajtu opstine Majdanpek.